Aldosteron jest hormonem, który jest wytwarzany z cholesterolu w korze nadnerczy. Jest mineralokortykoidem i wiąże się z receptorami mineralokortykoidów w nerkach, sercu, naczyniach krwionośnych, wątrobie i innych tkankach. Poziom aldosteronu jest regulowany przez układ renina–angiotensyna–aldosteron (RAA – renin–angiotensin–aldosterone). Działa głównie w nerkach, zwiększając resorpcję sodu z kanalików dystalnych i wydalanie potasu. Wzrost poziomu potasu zwiększa objętość i ciśnienie krwi.
Wyróżnia się hiperaldosteronizm pierwotny lub wtórny. Najczęstszym objawem jest nadciśnienie, któremu towarzyszy zmęczenie, ból głowy, wielomocz i polidypsja (patologicznie wzmożone pragnienie).
Pierwotny hiperaldosteronizm (zespół Conna) jest spowodowany nadprodukcją aldosteronu w korze nadnerczy. W 2/3 przypadków jest spowodowany idiopatycznym obustronnym przerostem nadnerczy, a w 1/3 guzem leżącym u podstaw strefy kłębuszkowej. W pierwotnym hiperaldosteronizmie poziom reniny jest również niski i może być nawet całkowicie stłumiony. Wtórny hiperaldosteronizm jest konsekwencją nadmiernej stymulacji układu RAA. Wtedy też poziom aldosteronu i reniny wzrasta. W przypadku podejrzenia hiperaldosteronizmu należy określić stosunek aldosteronu do reniny w osoczu. Natomiast niski poziom aldosteronu występuje w przewlekłej niewydolności kory nadnerczy (choroba Addisona) i niedoczynności przedniej części przysadki.
