Czego szukasz?

Filtrowanie

Cukrzyca


Znaczenie kliniczne

Cukrzyca typu I (T1DM – type I diabetes mellitus) jest chorobą autoimmunizacyjną, która charakteryzuje się zniszczeniem wytwarzających insulinę komórek beta wysp trzustkowych Langerhansa. Na rozwój choroby mają wpływ predyspozycje genetyczne, a także czynniki egzogenne, m.in. infekcje wirusowe, dieta czy otyłość. Autoprzeciwciała występujące w przebiegu T1DM nazywane są przeciwciałami przeciwko komórkom wysp trzustkowych (ICA – islet cell antibodies) i są skierowane przeciwko kilku antygenom komórek wysp trzustkowych. Najistotniejsze przeciwciała to te skierowane przeciwko izoformie 65 kDa enzymu dekarboksylazy kwasu glutaminowego (GAD65), fosfatazie tyrozynowej (IA2 – islet antigen 2), antygenom transportera cynku 8 (ZnT8) i insulinie.

Reakcja autoimmunizacyjna zwykle pojawia się na lata przed wystąpieniem objawów hiperglikemicznych T1DM. Proces destrukcyjny (tj. zapalenie wysp trzustkowych) charakteryzuje się naciekami z komórek układu immunologicznego w wyspach trzustkowych. T1DM objawia się, gdy większa część komórek beta została zniszczona, a poziom glukozy we krwi nie jest już regulowany. Do zniszczenia wysp trzustkowych dochodzi głównie w dzieciństwie lub okresie dojrzewania. T1DM jest najcięższą postacią cukrzycy i prowadzi do dożywotniego uzależnienia od wstrzyknięć insuliny. Od 5 do 10% wszystkich przypadków cukrzycy należy do typu I. Częstość występowania T1DM na całym świecie wzrasta o 3 do 5% każdego roku.

Diagnostyka

Cukrzyca wzór IIFTICA wykrywa się w 70 do 80% nowo zdiagnozowanych przypadków T1DM. Różne przeciwciała z tej grupy zwykle rozwijają się jedne po drugich, a nie jednocześnie. Występowanie ICA poprzedza manifestację T1DM o miesiące, a nawet lata. U 90% pacjentów jeden lub więcej ICA można wykryć jeszcze przed wystąpieniem objawów klinicznych. Im większa liczba różnych ICA u jednej osoby, tym większe ryzyko rozwoju T1DM.

Autoprzeciwciała przeciwko insulinie (IAA – insulin autoantibodies) są często pierwszymi autoprzeciwciałami występującymi w T1DM. Występują u prawie wszystkich pacjentów w stanie przedcukrzycowym; ale częstość ich występowania zmniejsza się wraz z wiekiem pacjentów. IAA można wykryć u 80% pacjentów poniżej 10. roku życia i u około 60% pacjentów w wieku od 10 do 20 lat. Dzieci poniżej 5. roku życia prezentują najwyższe miana IAA.

Autoprzeciwciała przeciwko GAD65 (GADA – glutamic acid decarboxylase antibodies) można wykryć u około 70% pacjentów przed wystąpieniem T1DM i u 70 do 90% pacjentów z T1DM na początku choroby. GADA to najczulsze markery T1DM występujące u dorosłych, a także w cukrzycy typu LADA (ang. latent autoimmune diabetes in adulthood). LADA występuje u 3 do 12% pacjentów z fenotypową cukrzycą typu II, która charakteryzuje się insulinoopornością i zaburzonym wydzielaniem insuliny z komórek beta. 90% pacjentów z LADA ma przeciwciała GADA, a większość z nich ma GADA już kilka lat przed diagnozą.

Autoprzeciwciała przeciwko IA2 występują u 50–70% dzieci i młodzieży oraz u 30–50% dorosłych z nowo rozpoznaną T1DM. U około połowy pacjentów IA2A są wykrywane jeszcze przed pojawieniem się choroby. IA2A są wysoce specyficzne dla T1DM.

Przeciwciała anty-ZnT8 są wykrywalne w surowicy wielu dzieci ze stanem przedcukrzycowym. Utrzymują się aż do rozwoju T1DM. Poziom anty-ZnT8 gwałtownie spada w ciągu pierwszych lat od wystąpienia choroby. Przeciwciała anty-ZnT8 są również wykrywane u prawie 25% pacjentów z LADA. Podobnie jak w przypadku innych autoprzeciwciał, ich obecność może pozwolić przewidzieć przejście do stadium insulinozależnego u pacjentów z LADA.

Połączone oznaczanie przeciwciał przeciwko GAD65, IA2, ZnT8 i insulinie umożliwia identyfikację T1DM już na początku choroby w 98% przypadków.

Małgorzata Kozłowska

Małgorzata Kozłowska

Kierownik Działu Informacji Naukowej

514 892 443

m.kozlowska@euroimmun.pl

Więcej informacji uzyskają Państwo, kontaktując się z naszym Działem Informacji Naukowej





    Katalog produktów