Oznaczanie autoprzeciwciał jest włączone do kryteriów klasyfikacyjnych wielu chorób. Diagnostyka schorzeń o podłożu autoimmunizacyjnym wciąż jest dużym wyzwaniem dla medycyny, a postawienie właściwej diagnozy często zajmuje wiele lat. Jak powinna wyglądać współpraca pomiędzy lekarzem a diagnostą laboratoryjnym, aby proces stawiania diagnozy w przypadku schorzeń o podłożu autoimmunizacyjnym był jak najkrótszy? Z jakimi problemami mierzą się na co dzień diagności laboratoryjni w pracowniach autoimmunologicznych? O wyzwaniach związanych z diagnostyką schorzeń o podłożu autoimmunizacyjnym opowiada dr n. med. Katarzyna Fischer z Samodzielnej Pracowni Diagnostyki Reumatologicznej Pomorskiego Uniwersytetu Medycznego w Szczecinie.

1:47 Wstęp

6:42 Co należy uwzględnić przy zlecaniu badania?

9:30 Co należy uwzględnić przy interpretacji wyników badań?

13:01 Cechy diagnostyki immunologicznej

14:37 Pre-test probability = racjonalna diagnostyka immunologiczna

18:30 Co zwiększa wartość diagnostyczną testu serologicznego?

21:05 Osoba bezobjawowa z obecnością autoprzeciwciał (AAB)

27:25 Autoprzeciwciała w praktyce klinicznej/nowe rekomendacje

37:19 Prognostyczna wartość autoprzeciwciał

39:31 Pułapki/kontrowersje w diagnostyce immunologicznej

59:38 Podsumowanie