Wywiad z Profesorem Howardem Amitalem – Dyrektorem Oddziału Chorób Wewnętrznych B oraz Centrum Badawczego Chorób Autoimmunizacyjnych Centrum Medycznego Chaima Sheby w Tel HaShomer w Izraelu.

Jakie są największe wyzwania w diagnostyce twardziny układowej? Czy jest ona uznawana za chorobę różnokierunkową?

Myślę, że największym wyzwaniem jest zidentyfikowanie pacjentów narażonych na przyspieszony przebieg twardziny układowej, któremu mogą towarzyszyć powikłania. Wiemy już, jak istotna jest odpowiednia interwencja lekarska i jak niewystarczające do zatrzymania fazy przyspieszonej są dostępne obecnie leki. Dlatego musimy być bardzo ostrożni przy doborze metod terapeutycznych dla danego pacjenta. Odnosi się to do tematu przedstawionego podczas tej konferencji przez profesora Roberta Giacomellego. Na przykład autologiczny przeszczep szpiku kostnego jest niebezpieczną procedurą – choć długofalowy efekt może być bardzo korzystny, sam zabieg nie jest prosty. Dlatego uważam, że musimy być selektywni i na tym powinniśmy się skupić.

Czy występuje jakaś zależność pomiędzy rodzajem przeciwciał a podtypem choroby? Jakie rozwiązanie może Pan Profesor zarekomendować: stosowanie szerokich testów panelowych czy badanie pojedynczych, specyficznych typów immunoglobulin?

Raz jeszcze powtórzę: jako klinicyści i jako ludzie – każdy przypadek musimy traktować indywidualnie. Na każdą sytuację składa się wiele czynników, które należy wziąć pod uwagę. Co prawda, istnieją powiązania pomiędzy danym typem przeciwciał a konkretnymi objawami klinicznymi, jednak wiele z nich nakłada się na siebie. Zapewne w końcu powstaną narzędzia, które będą w stanie precyzyjniej ukierunkować klinicystów, ale moim zdaniem będą one miały sporo ograniczeń. Ostatecznie to klinicysta odpowiada za poprawną identyfikację pacjentów, którzy narażeni są na przyspieszony przebieg choroby.

Czy w przypadku twardziny układowej istnieje związek między autoimmunizacją a procesem nowotworowym? Czy status autoprzeciwciał u pacjentów z twardziną układową określa zarówno ryzyko raka, jak i szansę na przeżycie?

Przeprowadzono szereg badań klinicznych, opartych na analizie zebranych danych, które pozwalają stwierdzić, że u pacjentów ze sklerodermią występuje zdecydowanie więcej nowotworów. W naszym badaniu, którego wyników jeszcze nie opublikowaliśmy, u chorych na twardzinę układową występuje więcej przypadków raka płuc niż to zgłaszano wcześniej. Ponadto odnotowaliśmy więcej przypadków raka piersi i szyjki macicy. Można powiedzieć, że sama twardzina układowa może być skutkiem działania układu odpornościowego na nowotwór. Może to prawda, a może nie, ale zdecydowanie istnieje tu pewna zależność. Nie tylko w przypadku twardziny układowej, ale także w innych chorobach autoimmunizacyjnych.

Jakie są najnowsze metody leczenia twardziny układowej?

Myślę, że najnowsze badania pokazują pewne korzyści płynące z leczenia biologicznego, ale są one raczej ograniczone (była o tym mowa na końcu prezentacji). To wciąż za mało. Ponadto rejestruje się zbyt dużą liczbę skutków ubocznych. Leczenie biologiczne nadal nie zostało dokładnie zwalidowane, wyniki nie są wystarczająco powtarzalne, a przede wszystkim nie są dostatecznie dobre. Moim zdaniem, jeśli chodzi o twardzinę układową, istnieje ogromne zapotrzebowanie na nowe leczenie i musimy zainwestować w to wiele badań i wysiłków. Ogólnie rzecz biorąc, nie zawsze redukcja zwłóknienia jest wystarczającym markerem sukcesu terapeutycznego. Jest to główny powód, dla którego wyniki tych badań wciąż nie są satysfakcjonujące.

Dziękuję bardzo za rozmowę.

Rozmawiała: Katarzyna Buska-Mach

Wywiad przeprowadzony podczas V Międzynarodowej Akademii Autoimmunologicznej w Warszawie (13–15 grudnia 2019 r.).

Systemic sclerosis – the new challenges

Interview with Professor Howard Amital – Director of Department of Internal Medicine B and Research Center for Autoimmune Diseases, Chaim Sheba Medical Center at Tel HaShomer

What is the biggest challenge in the clinical diagnosis of SSc? Is SSc a multidisciplinary disease?

I think the biggest challenge is to identify the patient who will develop complications, who will develop an accelerated course of the disease. Since we saw what is the significance of intervention and how insufficient are current medications in stopping this accelerated phase; I think we have to be very selective with patients who we choose to treat with more significant measures. It refers to topic presented during this conference by professor Roberto Giacomelli. For instance autologous bone marrow transplantation is a dangerous procedure – even though for the longer outcome it may have a benefit, it is not an easy intervention. So I think we have to be selective, that is the main idea behind it.

Is there a correlation between antibody type and disease subtype? What is your recommendation: to use panel testing or focus on targeting specific types of antibodies?

Once again, we as clinicians and human beings, we try to think in a single axis. But things are usually multifactorial. It is true that we know that there are associations of certain autoantibodies with certain clinical manifestations. However there is a lot of overlapping. Eventually, we will develop tools that will help the clinicians to be more cautious, to anticipate clinical patterns, but I think they will have significant limitations. At the end, it is the skill of the clinician to identify patients who are presenting more significant and accelerated disease course.

Is there a link between autoimmunity and tumor in case of systemic sclerosis? Does autoantibody status in systemic sclerosis patients define both cancer risk and survival?

Actually we were running a study with clinical data-based analysis, and definitely there is more neoplasm in patients with scleroderma. In our study, which we haven’t published yet, there is more lung carcinoma in scleroderma patients than reported previously. Moreover, we found more breast carcinoma and cervical carcinoma. Now, one might say that scleroderma itself might be the result of immune process against the tumor. Maybe it’s true, maybe it is not, but there is an association definitely. Not only specifically in scleroderma but in other autoimmune conditions as well.

What are the updates in systemic sclerosis treatment?

I think that studies show some favourable prospects of biological treatment, but it is rather limited (as we discussed at the end of the presentation). It is not good enough. Also the price regarding the side effects is too high up to now. Using all the biologicals (biological treatments) first of all it is not valid enough, the results are not repetitive enough, and beyond everything they are not good enough. In my opinion in terms of systemic sclerosis the unmet needs are huge and we need to invest a lot of research and efforts. In general resolution of fibrosis is a frustrating test as it hasn’t been too successful. This is the major reason why the outcome of these studies is poor.

Thank you very much for the interview.

Interviewer: Katarzyna Buska-Mach

The interview was conducted during the 5th International Academy of Autoimmunity in Warsaw (December 13th–15th 2019).