Czego szukasz?

Filtrowanie

Kiła w polu widzenia diagnosty

08 lutego, 2017
Marta Janik
Kiła w polu widzenia diagnosty

Wywiad z Panią Iloną Kulawik, Kierownikiem Centralnego Laboratorium ZWPS w Katowicach.

 

W diagnostyce kiły wykorzystywanych jest wiele metod diagnostycznych, np.: badanie w ciemnym polu widzenia wydzieliny z dna owrzodzenia, VDRL, TPHA, FTA­ ABS, EIA, Immunoblot, PCR i inne. Proszę o przybliżenie Czytelnikom naszego bloga wad i zalet oraz zastosowania poszczególnych metod.

W diagnostyce kiły zastosowanie znajdują odczyny niekrętkowe (kardiolipinowe, nieswoiste), takie jak: VDRL (veneral diseases research laboratory) – odczyn mikrokłaczkujący z antygenem kardiolipidowym, RPR (rapid plasma reagin), oraz krętkowe (swoiste), do których zaliczamy FTA ABS (fluoroscent treponemal antibody absorbent test) – test immunofluoroscencji krętków w modyfikacji absorpcyjnej z krętkami Reitera, TPHA (Treponema pallidum hemagglutination assay) – test hemaglutynacji, EIA (enzyme immunoassay) – test immunoenzymatyczny, a także bardzo rzadko wykonywany Immunoblot. Odczyny te wykonuje się we krwi pacjenta w celu stwierdzenia bądź wykluczenia obecności przeciwciał przeciwkiłowych. Różnią się one m.in. techniką wykonania, czułością, swoistością oraz możliwością ich wykorzystania w różnych rodzajach kiły, na różnych etapach zakażenia kiłowego.

Badanie w ciemnym polu widzenia polegające na wykazaniu krętków bladych odpowiedzialnych za kiłę w preparacie wykonanym z owrzodzenia oraz zastosowanie techniki PCR w celu stwierdzenia obecności DNA są pewnym potwierdzeniem obecności krętka bladego w zmianach charakterystycznych dla kiły.

Oto niektóre zalety i wady przykładowych testów mających zastosowanie w diagnostyce kiły:

Odczyny niekrętkowe:

  • zalety: szybkie wykonanie, niski koszt, możliwe do zastosowania w badaniach przesiewowych
  • wady: wyniki dodatnie i wątpliwe wymagają weryfikacji odczynami krętkowymi, ponieważ istnieje ryzyko uzyskania fałszywie dodatniego wyniku, pozytywizują się dopiero po 5–6 tygodniach od zakażenia

Odczyny krętkowe:

EIA

  • zalety: wysoka czułość i swoistość
  • wady: wykrywa zakażenie aktualne i przebyte, nie ma zastosowania w kontroli po leczeniu

TPHA

  • zaleta: najbardziej czuły test kiłowy
  • wada/zaleta: dodatni wynik utrzymuje się do końca życia

FTA ABS

  • zalety: duża swoistość, pozytywizuje się po upływie 3–4 tygodni od zakażenia
  • wada: subiektywny odczyt wyników

Ciemne pole:

  • zalety: bezpośredni dowód na obecność krętka bladego, badanie można wykonać w gabinecie lekarskim
  • wady: nie nadaje się do diagnozowania wszystkich rodzajów kiły oraz kontroli po leczeniu, wymagany specjalistyczny mikroskop, w Polsce badanie wykonywane bardzo rzadko

Które z badań stosowane są w diagnostyce świeżego zakażenia, a które przy monitorowaniu leczenia? Które z testów uznawane są za potwierdzające?

W diagnostyce świeżego zakażenia zastosowanie mają: odczyn niekrętkowy (VDRL) oraz odczyny krętkowe (najczęściej FTA ABS, TPHA) – jako potwierdzające. Leczenie kiły monitoruje się, wykonując VDRL ilościowo. Każdy z testów krętkowych (FTA ABS, EIA, TPHA) można uważać za test potwierdzający.

W jakich sytuacjach badania w kierunku kiły mogą dać fałszywe wyniki?

Fałszywie ujemne wyniki badań w kierunku kiły zdarzają się niezmiernie rzadko. Jedną z przyczyn może być nabyte upośledzenie odporności wskutek zakażenia wirusem HIV – faza późna.

Wśród przyczyn fałszywie dodatnich wyników utrzymujących się powyżej 6 miesięcy można wymienić: choroby autoimmunologiczne, takie jak toczeń, zespół antyfosfolipidowy, zapalenie tarczycy, niedokrwistość, uszkodzenie wątroby, narkomanię, wiek > 70. roku życia.

Do przyczyn fałszywie dodatnich wyników utrzymujących się do 6 miesięcy należą: ciąża, niektóre choroby bakteryjne, np. gruźlica, płonica, zawał serca, odwodnienie.

Fałszywie dodatnie wyniki dotyczą odczynów niekrętkowych.

Jak obecnie wyglądają rekomendacje dotyczące diagnostyki kiły w Polsce?

W grudniu 2014 r. w „Journal of European Academy of Dermatology and Venereology” ukazały się Europejskie zalecenia diagnostyczne i lecznicze dotyczące kiły. W 2015 r. po przetłumaczeniu i skomentowaniu powyższych zaleceń w „Przeglądzie Dermatologicznym” opublikowany został dokument Diagnostyka i leczenie kiły w Europie – stanowisko Grupy Ekspertów Polskiego Towarzystwa Dermatologicznego. Dokument ten dla lekarzy wenerologów oraz diagnostów laboratoryjnych jest niezmiernie ważny, ponieważ poprzednie zalecenia dotyczące leczenia i diagnostyki kiły w Polsce pochodziły z 1974 r.

Dziękuję za rozmowę.

Rozmawiała: Marta Janik

Janik

Marta Janik

Kierownik Regionu (woj. dolnośląskie, śląskie, opolskie)

508 399 744

m.janik@euroimmun.pl

Masz pytanie dotyczące tego tematu? 





    Katalog produktów